Crossing Cook Strait
Door: Wilmar
Blijf op de hoogte en volg Wilmar & José
07 April 2014 | Nieuw Zeeland, Rotorua
Hallo allemaal! Dit is alweer ons 6e blog! We eindigde ons vorige blog in Kaikoura, dat ligt net iets boven Christchurch. Ons rondje op het zuidereiland is dan ook bijna compleet. Prins William, vrouw Kate en zoon George zijn zojuist geland in Wellington en zullen de komende dagen enkele steden bezoeken. Daarnaast zullen ze 1 dag met ons optrekken. Maar nu eerst terug naar Kaikoura.
We vragen ons af of er in Nieuw-Zeeland iets leeft wat langer is dan ons. De mensen hier zijn namelijk niet bijzonder groot, wij steken dan ook met kop en schouders boven de bevolking uit. Kaikoura heeft een unieke ligging. Niet ver vanuit de kust is de zee namelijk meer dan 1000 meter diep. Er leven dan ook veel vissoorten, waaronder ook walvissen. De zee is vandaag ruig, ze waarschuwen ons dan ook dat we zeeziek kunnen worden. Ja Doei! Wij hebben een VOC mentaliteit! Nederlanders zijn de heersers van de zee! Wij laten ons door deze waarschuwing dan ook niet afschrikken. En daar gaan we dan, we zitten voorin de boot want alle andere gingen achterin zitten (dan heb je minder kans om zeeziek te worden). Na wat flinke golven verder zet de boot zijn motor uit. We gaan op het dek staan en zoeken naar water wat omhoog gespuwd wordt. Bultruggen zijn hier op dit moment niet te zien, we gaan op zoek naar de Sperm Whale. Deze walvis is 18 meter lang en weegt ongeveer 60 ton. Hij komt 1 keer per uur naar boven gezwommen om zijn longen 10 minuten vol te pompen met zuurstof. Om de 10 seconden spuwt de walvis water omhoog. De walvissen zijn niet getagd met een zendertje, het is dan ook de vraag of we een walvis te zien krijgen. Maar deze maori familie heeft onderhand wel ervaring met het vinden van walvissen. Na even gedobberd te hebben is het zover, walvis in zicht! Daar ligt die dan. Hij is net zo groot als de boot. We weten niet hoelang die al aan de oppervlakte ligt. Het is een joekel om te zien, en we zien hem telkens het water de lucht inspuiten. Als we over de walvis heen kijken zien we de schitterende bergen op het land. Het wachten is op het moment supreme; de duik van de walvis. Bij zijn duik komt de staart uit het water, wat een schitterend gezicht is, waarna hij vervolgens de diepte in gaat. We gaan op zoek naar nog een walvis. Na een tijdje dobberen en zoeken vinden we opnieuw een walvis. Na het ondergaan van deze walvis vertrekken we naar de haven. Het was geweldig om gezien te hebben. Daarnaast hebben we interessante feitjes over de walvis geleerd, deze zal ik jullie besparen.
Dezelfde dag rijden we nog naar Picton, het eindstation van het zuidereiland. Het is een klein dorpje. De meeste toeristen rijden rechtstreeks naar de boot, wij blijven echter nog een dag in Picton. De omgeving om Picton heen is namelijk bijzonder. Ten zuiden van Picton wordt een van Nieuw-Zeelands meest verkochte wijnen geproduceerd; Marlborough. We zien wijngaarden zover het oog reikt. De zon schijnt volop, je zou haast vergeten dat het hier herfst is.
Ten noorden van Picton liggen de Marlborough sounds. Deze lijken op fjorden maar zijn niet door ijs maar door water uitgeslepen. Ten westen van het dorp ligt de Pelorus rivier. Deze rivier straalt enorm veel rust en vrede uit, ik vind het een van de mooiste rivieren van Nieuw-Zeeland. Nadat we alles bezocht en bezichtigd hebben blijken we nog tijd over te hebben. Tja wat ga je dan in zo een klein dorpje doen? Juist midgetgolfen! Met mijn golfvaardigheidsbewijs mag ik zo de baan op en neem José als introducé mee. Het is een mooie baan. Bij hole 13 laat José nog even zien hoe goed ze kan midgetgolfen. Ze maakt haar backswing. Boem, over de baan door de lucht op hole 10. Ik ben dan ook maar snel verder gelopen.
De volgende dag is het dan zover, de Interislander brengt ons om 11 uur van het zuidereiland naar het noordereiland. Een start van een nieuwe vakantie, en nieuwe avonturen. Het zuidereiland was geweldig. We hebben alles kunnen doen wat we wilde doen, en het weer was fantastisch! Over het noordereiland hebben we nog geen denderende verhalen gehoord maar we gaan ervan genieten! We rijden de boot op. Deze 3 uur durende tocht is geen straf. De boot vaart dwars door de Marlborough Sounds de Street Cook op, en legt aan in Wellington. Wellington, Wellywood, Windy Welly; oftewel de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Deze stad ligt op een aardbreuk, het is dan ook apart om hier flatgebouwen te zien staan. We moeten de auto ergens in de stad parkeren, hiervoor kan je een dagkaart bij de receptie kopen. We draaien onze portemonnees alvast ondersteboven. $7,50. We denken dat ze een 1 april grap maakt. $7,50. Ja per uur zeker? Nee, per dag! We lachen ons rot, dit is in Amsterdam een half uur parkeren. Wellington voelt voor het eerst echt als een stad aan. De snelweg is zelfs 2 tot 3 baans, dat hebben we lang niet meer meegemaakt! We rijden de mt.Victoria op, deze heuvel ligt midden in de stad en geeft een mooi uitzicht over de stad en de omliggende landschappen. In de middag hebben we nog een wandeling door de stad gemaakt. Als José even niet oplet loopt ze tegen een paaltje op; het bewijs dat we lang niet meer in de stad zijn geweest! (Ze heeft het trouwens gewoon overleefd en maakt het goed).
De volgende dag gaan we de omgeving buiten de stad verkennen. Het is erg mistig, maar als we over de top van de berg rijden is alle mist plots verdwenen. Strakblauwe lucht! We rijden naar de Putangirua Pinnacles waar we een wandeling gaan maken. We moeten over een rivierbedding lopen om bij de Pinnacles te komen. In het begin was het nog makkelijk en was de weg vlak. Naarmate de wandeling vordert moeten we steeds meer klimmen en veranderen de kiezels in rotsen. Maar het was de moeite waard, het lijkt wel alsof we op een andere planeet zijn. Het landschap is hier zo apart en zal je nergens anders op de wereld tegenkomen. De Pinnacles zijn niet alleen hoog, maar ook erg smal met allemaal gangen tussen de Pinnacles door. Om ons heen is niemand te bekennen. We hebben het gevoel dat we op een buitenaardse plek zijn. Na de wandeling keren we terug naar Wellington en zullen onderweg stoppen in Upper en Lower hutt, wat in de buitenwijken van Wellington ligt. Hier hebben ze een aantal mooie parken en komen we langs een plek genaamd Rivendell. De weg brengt ons opnieuw over de Mount Victoria waar we een schitterend uitzicht boven de stad hebben.
Filmdag. Zoals een aantal van jullie ongetwijfeld weten zijn wij allebei filmliefhebbers. En soms vind ik de behind the scènes nog interessanter. Wellington is in de filmindustrie voornamelijk bekend geworden door de Lord of the Rings. Peter Jackson (de regisseur van de films) heeft Wellington in de filmindustrie op de kaart gekregen. Een andere partij die daarvoor verantwoordelijk was was Weta Workshop. Weta is verantwoordelijk voor de wapens, kostuums, protheses (gezicht, voeten, handen, oren etc.), make-up, miniaturen, en kunnen goed met de CGI (Computer-Generated Imagery) techniek overweg en kunnen daarmee beelden creëren die niet bestaan. Naast de Lord of the Rings hebben ze onder andere meegewerkt aan: The Last Samurai, King Kong, Avatar, Tintin (Kuifje), Zorro en natuurlijk The Hobbit. Het werk heeft ze tot nu toe al 5 oscars opgeleverd. Wij brengen in de ochtend een bezoek aan de Weta Cave; dat is de winkel waar je merchandising van hun films kan kopen. Daarnaast kunnen we een rondleiding krijgen door de workshop van Weta. Dat lijkt ons natuurlijk hartstikke leuk! Met een klein groepje mogen we met de gids mee. De gids werkt al 15 jaar voor Weta, maar mag vandaag voor het eerst gids spelen. In het begin was hij nog best nerveus, hij zei dat hij dit enger vond dan met acteurs werken. De gids is zelf verantwoordelijk voor de make-up en pruiken (die soms wel $25.000 per pruik kosten). De gids wist eigenlijk niet zo goed wat wel en niet mocht, maar hij besloot dat alles mocht. Even later staat José dan ook met het zwaard van Tom Cruise rond te zwaaien en heb ik de helm van Sauron in mijn handen. Later mochten we nog even met de goeiedag van de Nazgul en het zwaard van Sauron rond zwaaien die ook in de films zijn gebruikt. We wisten wel zeker dat hij zijn boekje te buiten ging, maar wij vonden het natuurlijk allemaal prima! We mochten alleen niks laten vallen! Na nog wat andere zwaarden en wapens uitgeprobeerd te hebben kregen we een maliënkolder om. Deze zijn heel zwaar, de meeste acteurs dragen dan ook een maliënkolder gemaakt van plastic ringen. Tot slot kregen we het Mithril shirt van Frodo in ons handen. Het is geweldig om te zien hoeveel oog voor detail deze kunstenaars hebben, alles moet perfect zijn. Het was een geweldige rondleiding! Ik hoop dat ik dit stukje een beetje duidelijk heb kunnen uitleggen, en dat jullie er een goed beeld bij kunnen vormen!
In de middag zijn we de stad in gegaan en zijn we met de kabelwagen de heuvel op gegaan. Via the Botanic Gardens (tuin van Wellington) zijn we terug naar het centrum gelopen. Helaas waren de bloemen minder mooi. Dat komt door de herfst, ook al zou je dat niet zeggen met deze temperatuur. Door de winkelstraten lopen we terug naar ons hostel wat midden in de stad staat.
In de avond besluiten we nog even naar de bioscoop te gaan. Dat doen we dan ook in The Embassy; de mooiste bioscoop van Wellington (vergelijk het met Tuschinski). We gaan naar de film Noah met in de hoofdrol de in Wellington geboren Rusell Crowe (Gladiator). Terwijl iedereen in het net om ons heen loopt hebben wij gewoon een korte broek en slippers aan, we voelen ons dan ook underdressed. Ja dat zagen wij ook niet helemaal van te voren aankomen, gelukkig was het tijdens de film donker. We zaten in een zeer comfortabele stoel in een schitterende zaal. Het was een geslaagd dagje!
De volgende dag vertrekken we naar National Park. National Park ligt tussen Wellington en Auckland in. We rijden in een keer het halve eiland over, tussen National Park en Wellington is simpelweg weinig te doen. Maar voordat we gaan rijden bezoeken we nog even naar het Te Papa museum in Wellington. In het Te Papa museum wordt de geschiedenis van Nieuw-Zeeland en de Maori-cultuur tentoongesteld. Het museum was indrukwekkend, maar Nieuw-Zeeland heeft nou eenmaal een minder interessante geschiedenis dan Europa.
De rest van de dag hebben we van de zon genoten en een lange rit gemaakt naar National Park. Als we inchecken vraagt de receptioniste of we morgen de Tongariro Crossing willen lopen. Ons antwoord is natuurlijk Yes!
6.45; de wekker gaat want om 7.15 moeten we in de bus zitten die ons naar het begin van de Crossing brengt. We hebben de afgelopen weken bergen, fjorden, meren, rivieren en nog veel meer gezien. Alleen vulkaanlandschap ontbreekt nog! Laten we dat nou vandaag toevallig gaan bezoeken! De Tongariro Crossing is een van de langste wandelingen die je in 1 dag kan voltooien. Daarnaast loopt bijna elke toerist de wandeling. De lengte van de track is 19,4 kilometer en brengt ons over vulkaanlandschappen. Daarnaast komen we langs een actieve vulkaan te lopen, de kans dat deze vandaag uitbarst is klein. De laatste keer dat hier een uitbarsting was, was in 2012. Het kan zijn dat we witte rook uit de vulkaan zien komen, dat is normaal. Als het grijze rook is dan is het simpel; ren zo hard als je kan. Jullie hebben vast wel door dat we het overleefd hebben, anders kon ik dit stukje niet schrijven. Geen paniek dus! Onderweg zullen we ook niet-actieve vulkanen passeren,
een daarvan is de Mt Ngauruhoe. Deze krater is vooral bekend geworden als Mt. Doom van de Lord of the Rings, hier gooit Frodo de ring in het vuur. De Crossing kan in 5 uur tot 7 uur gelopen worden. We mogen niet te lang treuzelen, want 4 uur moeten we de bus halen die ons naar het hostel terugbrengt. Genoeg informatie!
Rond 8 uur staan we op het parkeerterrein, we zien bussen op en af komen. Het is dan ook een stuk drukker dan wij gewend zijn van onze vorige wandelingen. En dan zitten we niet eens meer in het hoogseizoen! Ik stel me dan ook voor dat je in het hoogseizoen deze wandeling in de polonaise moet maken. We beginnen de wandeling op 1100 meter hoogte. De chauffeur vraagt nog even of er iemand zo gek is om de mt. Ngauruhoe te beklimmen, deze wijkt van het pad af en duurt ongeveer 2,5 uur. Er zijn maar 2 mensen uit de bus die dat willen doen, ze krijgen de opdracht om de rest van de wandeling snel door te lopen. Ze sprintte dan ook gelijk de bus uit en weg waren ze.
Wij beginnen lekker rustig. De meeste mensen zijn een stuk warmer aangekleed dan wij, doen wij dan iets fout? Daarnaast zien we ook veel mensen die de wandeling op sneakers of afgetrapte schoenen gaan proberen. Het is nog best fris want de zon komt nog niet boven de bergen uit. We hebben alleen een beetje last van koude handen. We lopen rustig in ons eigen tempo (wat harder is dan de gemiddelde wandelaar) en demarreren al snel uit het peleton. Maar het heeft weinig zin want we lopen vanzelf weer achter mensen van een andere buslading aan, daarnaast zijn de paden erg smal. Toch schieten we goed op. Na een uur halen we veel mensen in, deze mensen zijn allemaal veel te dik aangekleed en doen ongeveer 4 lagen uit. De laatste keer dat we iemand zoveel lagen aan zagen hebben was op de schaatsbaan in het olympisch stadion. Ik knipoog bij deze dan ook naar ome Gijs. Maar wij zijn ondertussen natuurlijk ervaren wandelaars en weten wel wat we aan moeten! We kunnen dan ook blijven lopen.
Als we na 1,5 uur aan de voet van de Mt.Ngauruhoe zijn zien we veel mensen de vulkaan beklimmen. Na een rekensom van José (je bent accountant of je bent het niet) kwam ze tot de conclusie dat wij het ook moesten doen. Ik durfde dan ook geen nee te zeggen. We gaan voor de bolletjestrui! Daar gaan we dan, de vulkaan beklimmen! Het begint makkelijk, maar al snel houdt het pad op en moeten we zelf uitzoeken hoe we boven komen. Het werd stijler en stijler, en ook de ondergrond werd moeilijker om op te lopen. Op handen en voeten komen we steeds dichter bij de top. De laatste loodjes zijn het zwaarst, maar in een goed tempo hebben we na 1,5 uur de top weten te bereiken. Hoogte? 2200 meter. We genieten boven even van het uitzicht en werpen een blik in de krater. En dan naar beneden! Wat moeilijker is dan klimmen. Door het zachte vulkaanzand is het moeilijk grip te vinden en moet je naar beneden glijden. Sommige mensen deden dit in 6 minuten! Wij deden lekker rustig aan. Eenmaal weer beneden is het 12 uur. We kijken terug naar de top en zien dat deze nu met wolken is bedekt. We kijken naar het bord voor ons en zien dat de wandeling nog 5 uur duurt. De bus vertrekt om 4 uur, maar wij hebben er vertrouwen in dat we de bus van 4 uur kunnen halen. Al snel moeten we opnieuw klimmen, we voelen onze kuiten nu wel! Maar eenmaal bovenop was het uitzicht opnieuw fantastisch. We zien de Emerald Lakes wat een van de beroemdste meren van de wereld is.
We zijn blij dat we hier niet gingen lunchen want de lucht is hier niet te harden. We zien aan de borden dat we al veel tijd hebben ingehaald en kunnen de rest van de wandeling rustig aan doen. Op deze hele wandeling groeit niks, geen boom, geen plant, niks! Er leeft ook helemaal niks, het is een bizarre omgeving! We lopen rustig verder en komen onderweg op de mooiste plekken met de mooiste uitzichten. Om half 4 staan we bij de parkeerplaats. We zijn blij dat we de klim hebben gemaakt, anders moesten we veel te lang op de bus moeten wachten. We zijn als eerste terug van alle mensen die de berg hebben beklommen, de witte trui (het jongerenklassement) is dan ook voor ons! In de avond hebben we lekker op bed gelegen, en heerlijk geslapen!
De volgende dag is het opnieuw strakblauw, we rijden een rondje om het Tongariro park heen en bezoeken wintersportdorpjes die aan de voet van de vulkanen liggen. Ja dat klopt, in de winter kan je hier op de vulkaan skiën! De oostkant van het park via de Desert Road is absoluut fantastisch, hier heb je een mooi uitzicht op de 3 vulkanen van het park. Degene die wij gisteren hebben beklommen valt een beetje in het niet bij zijn grotere broer. Deze is nog 500 meter hoger maar minder stijl. We kunnen bijna tot de top van deze vulkaan rijden, vanaf daar hebben we een schitterend uitzicht en zien we in de verte de Mt. Taranaki (de eenzame berg in het westen van Nieuw-Zeeland). Het uitzicht is opnieuw schitterend! Na het rondje vervolgen we onze weg naar Taupo. Een van de grootste meren van Nieuw-Zeeland. Het is een leuk dorpje waar we even kunnen bijkomen van de wandeling. Aan het water heb je een hole in one golfuitdaging. Vanaf de kant moet je in een keer de bal op het ponton in het water laten landen en dan ook nog eens in de hole zien te krijgen. We proberen het allebei, maar krijgen de bal helaas niet in de hole. Dat was jammer want anders hadden we onze reis kunnen terugverdienen. De hoofdprijs was namelijk $10.000! Maar de vergezichten over het Taupo meer zijn fantastisch. Aan de horizon boven het Taupo meer zien we de vulkanen roder worden, de zon gaat onder.
We zijn nu eigenlijk 2 dagen verder, maar ik heb nog geen tijd gehad om deze avonturen in dit verslag te verwerken. Deze komen dan ook in het volgende blog! Wij hopen dat jullie een beetje middels de verhalen kunnen meegenieten van onze reis!
Groetjes,
Wilmar en José
We vragen ons af of er in Nieuw-Zeeland iets leeft wat langer is dan ons. De mensen hier zijn namelijk niet bijzonder groot, wij steken dan ook met kop en schouders boven de bevolking uit. Kaikoura heeft een unieke ligging. Niet ver vanuit de kust is de zee namelijk meer dan 1000 meter diep. Er leven dan ook veel vissoorten, waaronder ook walvissen. De zee is vandaag ruig, ze waarschuwen ons dan ook dat we zeeziek kunnen worden. Ja Doei! Wij hebben een VOC mentaliteit! Nederlanders zijn de heersers van de zee! Wij laten ons door deze waarschuwing dan ook niet afschrikken. En daar gaan we dan, we zitten voorin de boot want alle andere gingen achterin zitten (dan heb je minder kans om zeeziek te worden). Na wat flinke golven verder zet de boot zijn motor uit. We gaan op het dek staan en zoeken naar water wat omhoog gespuwd wordt. Bultruggen zijn hier op dit moment niet te zien, we gaan op zoek naar de Sperm Whale. Deze walvis is 18 meter lang en weegt ongeveer 60 ton. Hij komt 1 keer per uur naar boven gezwommen om zijn longen 10 minuten vol te pompen met zuurstof. Om de 10 seconden spuwt de walvis water omhoog. De walvissen zijn niet getagd met een zendertje, het is dan ook de vraag of we een walvis te zien krijgen. Maar deze maori familie heeft onderhand wel ervaring met het vinden van walvissen. Na even gedobberd te hebben is het zover, walvis in zicht! Daar ligt die dan. Hij is net zo groot als de boot. We weten niet hoelang die al aan de oppervlakte ligt. Het is een joekel om te zien, en we zien hem telkens het water de lucht inspuiten. Als we over de walvis heen kijken zien we de schitterende bergen op het land. Het wachten is op het moment supreme; de duik van de walvis. Bij zijn duik komt de staart uit het water, wat een schitterend gezicht is, waarna hij vervolgens de diepte in gaat. We gaan op zoek naar nog een walvis. Na een tijdje dobberen en zoeken vinden we opnieuw een walvis. Na het ondergaan van deze walvis vertrekken we naar de haven. Het was geweldig om gezien te hebben. Daarnaast hebben we interessante feitjes over de walvis geleerd, deze zal ik jullie besparen.
Dezelfde dag rijden we nog naar Picton, het eindstation van het zuidereiland. Het is een klein dorpje. De meeste toeristen rijden rechtstreeks naar de boot, wij blijven echter nog een dag in Picton. De omgeving om Picton heen is namelijk bijzonder. Ten zuiden van Picton wordt een van Nieuw-Zeelands meest verkochte wijnen geproduceerd; Marlborough. We zien wijngaarden zover het oog reikt. De zon schijnt volop, je zou haast vergeten dat het hier herfst is.
Ten noorden van Picton liggen de Marlborough sounds. Deze lijken op fjorden maar zijn niet door ijs maar door water uitgeslepen. Ten westen van het dorp ligt de Pelorus rivier. Deze rivier straalt enorm veel rust en vrede uit, ik vind het een van de mooiste rivieren van Nieuw-Zeeland. Nadat we alles bezocht en bezichtigd hebben blijken we nog tijd over te hebben. Tja wat ga je dan in zo een klein dorpje doen? Juist midgetgolfen! Met mijn golfvaardigheidsbewijs mag ik zo de baan op en neem José als introducé mee. Het is een mooie baan. Bij hole 13 laat José nog even zien hoe goed ze kan midgetgolfen. Ze maakt haar backswing. Boem, over de baan door de lucht op hole 10. Ik ben dan ook maar snel verder gelopen.
De volgende dag is het dan zover, de Interislander brengt ons om 11 uur van het zuidereiland naar het noordereiland. Een start van een nieuwe vakantie, en nieuwe avonturen. Het zuidereiland was geweldig. We hebben alles kunnen doen wat we wilde doen, en het weer was fantastisch! Over het noordereiland hebben we nog geen denderende verhalen gehoord maar we gaan ervan genieten! We rijden de boot op. Deze 3 uur durende tocht is geen straf. De boot vaart dwars door de Marlborough Sounds de Street Cook op, en legt aan in Wellington. Wellington, Wellywood, Windy Welly; oftewel de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Deze stad ligt op een aardbreuk, het is dan ook apart om hier flatgebouwen te zien staan. We moeten de auto ergens in de stad parkeren, hiervoor kan je een dagkaart bij de receptie kopen. We draaien onze portemonnees alvast ondersteboven. $7,50. We denken dat ze een 1 april grap maakt. $7,50. Ja per uur zeker? Nee, per dag! We lachen ons rot, dit is in Amsterdam een half uur parkeren. Wellington voelt voor het eerst echt als een stad aan. De snelweg is zelfs 2 tot 3 baans, dat hebben we lang niet meer meegemaakt! We rijden de mt.Victoria op, deze heuvel ligt midden in de stad en geeft een mooi uitzicht over de stad en de omliggende landschappen. In de middag hebben we nog een wandeling door de stad gemaakt. Als José even niet oplet loopt ze tegen een paaltje op; het bewijs dat we lang niet meer in de stad zijn geweest! (Ze heeft het trouwens gewoon overleefd en maakt het goed).
De volgende dag gaan we de omgeving buiten de stad verkennen. Het is erg mistig, maar als we over de top van de berg rijden is alle mist plots verdwenen. Strakblauwe lucht! We rijden naar de Putangirua Pinnacles waar we een wandeling gaan maken. We moeten over een rivierbedding lopen om bij de Pinnacles te komen. In het begin was het nog makkelijk en was de weg vlak. Naarmate de wandeling vordert moeten we steeds meer klimmen en veranderen de kiezels in rotsen. Maar het was de moeite waard, het lijkt wel alsof we op een andere planeet zijn. Het landschap is hier zo apart en zal je nergens anders op de wereld tegenkomen. De Pinnacles zijn niet alleen hoog, maar ook erg smal met allemaal gangen tussen de Pinnacles door. Om ons heen is niemand te bekennen. We hebben het gevoel dat we op een buitenaardse plek zijn. Na de wandeling keren we terug naar Wellington en zullen onderweg stoppen in Upper en Lower hutt, wat in de buitenwijken van Wellington ligt. Hier hebben ze een aantal mooie parken en komen we langs een plek genaamd Rivendell. De weg brengt ons opnieuw over de Mount Victoria waar we een schitterend uitzicht boven de stad hebben.
Filmdag. Zoals een aantal van jullie ongetwijfeld weten zijn wij allebei filmliefhebbers. En soms vind ik de behind the scènes nog interessanter. Wellington is in de filmindustrie voornamelijk bekend geworden door de Lord of the Rings. Peter Jackson (de regisseur van de films) heeft Wellington in de filmindustrie op de kaart gekregen. Een andere partij die daarvoor verantwoordelijk was was Weta Workshop. Weta is verantwoordelijk voor de wapens, kostuums, protheses (gezicht, voeten, handen, oren etc.), make-up, miniaturen, en kunnen goed met de CGI (Computer-Generated Imagery) techniek overweg en kunnen daarmee beelden creëren die niet bestaan. Naast de Lord of the Rings hebben ze onder andere meegewerkt aan: The Last Samurai, King Kong, Avatar, Tintin (Kuifje), Zorro en natuurlijk The Hobbit. Het werk heeft ze tot nu toe al 5 oscars opgeleverd. Wij brengen in de ochtend een bezoek aan de Weta Cave; dat is de winkel waar je merchandising van hun films kan kopen. Daarnaast kunnen we een rondleiding krijgen door de workshop van Weta. Dat lijkt ons natuurlijk hartstikke leuk! Met een klein groepje mogen we met de gids mee. De gids werkt al 15 jaar voor Weta, maar mag vandaag voor het eerst gids spelen. In het begin was hij nog best nerveus, hij zei dat hij dit enger vond dan met acteurs werken. De gids is zelf verantwoordelijk voor de make-up en pruiken (die soms wel $25.000 per pruik kosten). De gids wist eigenlijk niet zo goed wat wel en niet mocht, maar hij besloot dat alles mocht. Even later staat José dan ook met het zwaard van Tom Cruise rond te zwaaien en heb ik de helm van Sauron in mijn handen. Later mochten we nog even met de goeiedag van de Nazgul en het zwaard van Sauron rond zwaaien die ook in de films zijn gebruikt. We wisten wel zeker dat hij zijn boekje te buiten ging, maar wij vonden het natuurlijk allemaal prima! We mochten alleen niks laten vallen! Na nog wat andere zwaarden en wapens uitgeprobeerd te hebben kregen we een maliënkolder om. Deze zijn heel zwaar, de meeste acteurs dragen dan ook een maliënkolder gemaakt van plastic ringen. Tot slot kregen we het Mithril shirt van Frodo in ons handen. Het is geweldig om te zien hoeveel oog voor detail deze kunstenaars hebben, alles moet perfect zijn. Het was een geweldige rondleiding! Ik hoop dat ik dit stukje een beetje duidelijk heb kunnen uitleggen, en dat jullie er een goed beeld bij kunnen vormen!
In de middag zijn we de stad in gegaan en zijn we met de kabelwagen de heuvel op gegaan. Via the Botanic Gardens (tuin van Wellington) zijn we terug naar het centrum gelopen. Helaas waren de bloemen minder mooi. Dat komt door de herfst, ook al zou je dat niet zeggen met deze temperatuur. Door de winkelstraten lopen we terug naar ons hostel wat midden in de stad staat.
In de avond besluiten we nog even naar de bioscoop te gaan. Dat doen we dan ook in The Embassy; de mooiste bioscoop van Wellington (vergelijk het met Tuschinski). We gaan naar de film Noah met in de hoofdrol de in Wellington geboren Rusell Crowe (Gladiator). Terwijl iedereen in het net om ons heen loopt hebben wij gewoon een korte broek en slippers aan, we voelen ons dan ook underdressed. Ja dat zagen wij ook niet helemaal van te voren aankomen, gelukkig was het tijdens de film donker. We zaten in een zeer comfortabele stoel in een schitterende zaal. Het was een geslaagd dagje!
De volgende dag vertrekken we naar National Park. National Park ligt tussen Wellington en Auckland in. We rijden in een keer het halve eiland over, tussen National Park en Wellington is simpelweg weinig te doen. Maar voordat we gaan rijden bezoeken we nog even naar het Te Papa museum in Wellington. In het Te Papa museum wordt de geschiedenis van Nieuw-Zeeland en de Maori-cultuur tentoongesteld. Het museum was indrukwekkend, maar Nieuw-Zeeland heeft nou eenmaal een minder interessante geschiedenis dan Europa.
De rest van de dag hebben we van de zon genoten en een lange rit gemaakt naar National Park. Als we inchecken vraagt de receptioniste of we morgen de Tongariro Crossing willen lopen. Ons antwoord is natuurlijk Yes!
6.45; de wekker gaat want om 7.15 moeten we in de bus zitten die ons naar het begin van de Crossing brengt. We hebben de afgelopen weken bergen, fjorden, meren, rivieren en nog veel meer gezien. Alleen vulkaanlandschap ontbreekt nog! Laten we dat nou vandaag toevallig gaan bezoeken! De Tongariro Crossing is een van de langste wandelingen die je in 1 dag kan voltooien. Daarnaast loopt bijna elke toerist de wandeling. De lengte van de track is 19,4 kilometer en brengt ons over vulkaanlandschappen. Daarnaast komen we langs een actieve vulkaan te lopen, de kans dat deze vandaag uitbarst is klein. De laatste keer dat hier een uitbarsting was, was in 2012. Het kan zijn dat we witte rook uit de vulkaan zien komen, dat is normaal. Als het grijze rook is dan is het simpel; ren zo hard als je kan. Jullie hebben vast wel door dat we het overleefd hebben, anders kon ik dit stukje niet schrijven. Geen paniek dus! Onderweg zullen we ook niet-actieve vulkanen passeren,
een daarvan is de Mt Ngauruhoe. Deze krater is vooral bekend geworden als Mt. Doom van de Lord of the Rings, hier gooit Frodo de ring in het vuur. De Crossing kan in 5 uur tot 7 uur gelopen worden. We mogen niet te lang treuzelen, want 4 uur moeten we de bus halen die ons naar het hostel terugbrengt. Genoeg informatie!
Rond 8 uur staan we op het parkeerterrein, we zien bussen op en af komen. Het is dan ook een stuk drukker dan wij gewend zijn van onze vorige wandelingen. En dan zitten we niet eens meer in het hoogseizoen! Ik stel me dan ook voor dat je in het hoogseizoen deze wandeling in de polonaise moet maken. We beginnen de wandeling op 1100 meter hoogte. De chauffeur vraagt nog even of er iemand zo gek is om de mt. Ngauruhoe te beklimmen, deze wijkt van het pad af en duurt ongeveer 2,5 uur. Er zijn maar 2 mensen uit de bus die dat willen doen, ze krijgen de opdracht om de rest van de wandeling snel door te lopen. Ze sprintte dan ook gelijk de bus uit en weg waren ze.
Wij beginnen lekker rustig. De meeste mensen zijn een stuk warmer aangekleed dan wij, doen wij dan iets fout? Daarnaast zien we ook veel mensen die de wandeling op sneakers of afgetrapte schoenen gaan proberen. Het is nog best fris want de zon komt nog niet boven de bergen uit. We hebben alleen een beetje last van koude handen. We lopen rustig in ons eigen tempo (wat harder is dan de gemiddelde wandelaar) en demarreren al snel uit het peleton. Maar het heeft weinig zin want we lopen vanzelf weer achter mensen van een andere buslading aan, daarnaast zijn de paden erg smal. Toch schieten we goed op. Na een uur halen we veel mensen in, deze mensen zijn allemaal veel te dik aangekleed en doen ongeveer 4 lagen uit. De laatste keer dat we iemand zoveel lagen aan zagen hebben was op de schaatsbaan in het olympisch stadion. Ik knipoog bij deze dan ook naar ome Gijs. Maar wij zijn ondertussen natuurlijk ervaren wandelaars en weten wel wat we aan moeten! We kunnen dan ook blijven lopen.
Als we na 1,5 uur aan de voet van de Mt.Ngauruhoe zijn zien we veel mensen de vulkaan beklimmen. Na een rekensom van José (je bent accountant of je bent het niet) kwam ze tot de conclusie dat wij het ook moesten doen. Ik durfde dan ook geen nee te zeggen. We gaan voor de bolletjestrui! Daar gaan we dan, de vulkaan beklimmen! Het begint makkelijk, maar al snel houdt het pad op en moeten we zelf uitzoeken hoe we boven komen. Het werd stijler en stijler, en ook de ondergrond werd moeilijker om op te lopen. Op handen en voeten komen we steeds dichter bij de top. De laatste loodjes zijn het zwaarst, maar in een goed tempo hebben we na 1,5 uur de top weten te bereiken. Hoogte? 2200 meter. We genieten boven even van het uitzicht en werpen een blik in de krater. En dan naar beneden! Wat moeilijker is dan klimmen. Door het zachte vulkaanzand is het moeilijk grip te vinden en moet je naar beneden glijden. Sommige mensen deden dit in 6 minuten! Wij deden lekker rustig aan. Eenmaal weer beneden is het 12 uur. We kijken terug naar de top en zien dat deze nu met wolken is bedekt. We kijken naar het bord voor ons en zien dat de wandeling nog 5 uur duurt. De bus vertrekt om 4 uur, maar wij hebben er vertrouwen in dat we de bus van 4 uur kunnen halen. Al snel moeten we opnieuw klimmen, we voelen onze kuiten nu wel! Maar eenmaal bovenop was het uitzicht opnieuw fantastisch. We zien de Emerald Lakes wat een van de beroemdste meren van de wereld is.
We zijn blij dat we hier niet gingen lunchen want de lucht is hier niet te harden. We zien aan de borden dat we al veel tijd hebben ingehaald en kunnen de rest van de wandeling rustig aan doen. Op deze hele wandeling groeit niks, geen boom, geen plant, niks! Er leeft ook helemaal niks, het is een bizarre omgeving! We lopen rustig verder en komen onderweg op de mooiste plekken met de mooiste uitzichten. Om half 4 staan we bij de parkeerplaats. We zijn blij dat we de klim hebben gemaakt, anders moesten we veel te lang op de bus moeten wachten. We zijn als eerste terug van alle mensen die de berg hebben beklommen, de witte trui (het jongerenklassement) is dan ook voor ons! In de avond hebben we lekker op bed gelegen, en heerlijk geslapen!
De volgende dag is het opnieuw strakblauw, we rijden een rondje om het Tongariro park heen en bezoeken wintersportdorpjes die aan de voet van de vulkanen liggen. Ja dat klopt, in de winter kan je hier op de vulkaan skiën! De oostkant van het park via de Desert Road is absoluut fantastisch, hier heb je een mooi uitzicht op de 3 vulkanen van het park. Degene die wij gisteren hebben beklommen valt een beetje in het niet bij zijn grotere broer. Deze is nog 500 meter hoger maar minder stijl. We kunnen bijna tot de top van deze vulkaan rijden, vanaf daar hebben we een schitterend uitzicht en zien we in de verte de Mt. Taranaki (de eenzame berg in het westen van Nieuw-Zeeland). Het uitzicht is opnieuw schitterend! Na het rondje vervolgen we onze weg naar Taupo. Een van de grootste meren van Nieuw-Zeeland. Het is een leuk dorpje waar we even kunnen bijkomen van de wandeling. Aan het water heb je een hole in one golfuitdaging. Vanaf de kant moet je in een keer de bal op het ponton in het water laten landen en dan ook nog eens in de hole zien te krijgen. We proberen het allebei, maar krijgen de bal helaas niet in de hole. Dat was jammer want anders hadden we onze reis kunnen terugverdienen. De hoofdprijs was namelijk $10.000! Maar de vergezichten over het Taupo meer zijn fantastisch. Aan de horizon boven het Taupo meer zien we de vulkanen roder worden, de zon gaat onder.
We zijn nu eigenlijk 2 dagen verder, maar ik heb nog geen tijd gehad om deze avonturen in dit verslag te verwerken. Deze komen dan ook in het volgende blog! Wij hopen dat jullie een beetje middels de verhalen kunnen meegenieten van onze reis!
Groetjes,
Wilmar en José
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
