There and back again

Hallo allemaal. Welkom bij ons laatste blog! We zijn onderhand weer in Nederland en kunnen nu lekker even uitrusten van de vakantie en de vliegreis. Eindelijk een verslag dat ik op de computer kan typen! De foto’s staan dan ook voor het eerst onder de juiste verslagen, en ik heb er nog een aantal nieuwe opgezet. Ik neem jullie voor de laatste keer mee naar Nieuw-Zeeland waar wij onze laatste week van de 2 maanden durende reis beleefden.

Auckland, de grootste stad van Nieuw-Zeeland, is niet de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. We komen nog even bij van de rugbywedstrijd van gisteravond wat een superervaring was. Vandaag gaan we weer verder en verlaten we Auckland. We rijden naar het noorden van Nieuw-Zeeland en rijden via de westkust. De westkust staat bekend om zijn gigantische bomen. De bomen worden Kauri’s genoemd en sommige Kauri’s zijn wel meer dan 1200 jaar oud. Kauri’s zijn niet alleen erg hoog maar kunnen soms wel een omtrek van 16 meter hebben. Opnieuw voelen we ons erg nietig tussen deze boomreuzen. We rijden aan het einde van de dag verder naar het plaatsje Paihia, wat in the Bay of Islands ligt. Zoals de naam al doet vermoeden bestaat dit gebied uit heel veel eilanden.

We hebben de laatste week geen grote wandelingen meer op de planning staan, we hebben veel tijd om bij te komen van de reis en te genieten van de omgeving. Paihia is een klein gezellig dorpje met een schitterende ligging in de Bay of Islands. De omgeving is schitterend. Maar de eilanden kan je natuurlijk het beste vanaf het water bekijken. Met een boot varen we tussen de eilanden door en komen een groep dolfijnen tegen. Helaas hadden de dolfijnen een jonkie bij zich. Helaas? Ja, hij was heel leuk en speels om te zien, maar we mochten daardoor niet het water induiken om met de dolfijnen te zwemmen. We hebben ons de andere dagen met een goed boek en mooie stranden vermaakt in Paihia.

Onze volgende bestemming is Ahipara, hier zullen we maar 1 nacht blijven alvorens de reis teruggaat naar Auckland. Voordat we naar Ahipara gaan willen we helemaal naar het noorden rijden van Nieuw-Zeeland, en op de terugweg over 90-mile-beach rijden. 90-mile-beach is een strand van 55 mile lang (een stukje Nieuw-Zeelandse logica). We waren eigenlijk van plan om dit strand met onze auto te betreden. De bevolking was echter van mening dat we dat beter niet konden doen. Dus we besloten om vanuit het dorpje Kaitaia op de bus te stappen en een tour te maken naar het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland. Eerst moesten we naar het dorpje Kaitaia rijden, normaal is dat geen probleem maar het had in de avond nogal gestormd waardoor er veel omgevallen bomen op de weg lagen. Zelf hadden wij weinig last van de storm, het ergste was waarschijnlijk al geweest. De bus zat totaal niet vol, er zaten 7 mensen in de bus. De dag daarvoor had de buschauffeur nog 40 mensen in de bus. De buschauffeur was een maori mannetje en was supergrappig, tenminste hij maakte veel grappen en lachte daar zelf het hardst om. De heenweg rijden we over de snelweg die ons langs schitterende landschappen brengt en uiteindelijk komen we aan bij het einde van de snelweg; Cape Reinga. Voordat we Cape Reinga bezoeken gaan we nog even lunchen in een van de baaien vlakbij, wat een schitterende locatie is voor een lunch. En dan Cape Reinga. Cape Reinga is de plek waar de Tasmanzee en de Pacific (Grote Oceaan) bij elkaar komen. Deze plek is schitterend als er veel wind staat, en laat dat vandaag nou net het geval zijn. Vanaf Cape Reinga gaan we weer terug naar het beginstation, we gaan echter niet via dezelfde weg terug. Nee de bus gaat via het strand, welke alleen te rijden is bij eb. Bij het betreden van het strand komen we langs gigantische zandduinen. Wat we niet wisten is dat de chauffeur een aantal surfboards achterin zijn bus had liggen. We mochten even naar boven klimmen en lieten ons naar beneden glijden. Door de harde wind sloeg het zand op onze huid wat best pijnlijk was. We gingen dan ook weer snel naar beneden en hadden het na 1 keer wel gezien. De chauffeur moest erg lachen om mijn slide omdat ik al halverwege de berg keihard begon te remmen. Als ik dat niet had gedaan had ik ergens in het moeras gelegen, mijn remsporen waren dan ook erg goed zichtbaar in het zand. Gelukkig hadden de andere passagiers het ook na 1 keer wel gezien en konden we weer verder zonder dat we op een hele groep hoeven te wachten. En daar gaan we dan over 90-mile-beach. In het begin was het nog wel apart (de kustlijn is helemaal schoon; er liggen geen aangespoelde takken schelpen of iets dergelijks), maar na een aantal kilometer heb je het ook wel weer gezien. Ik vond het echter onzin dat je hier niet met de auto kon rijden, de zandweg ligt er namelijk beter bij dan de snelweg! Na een lange dag kwamen we dan eindelijk weer aan in het hostel in Ahipara.

De volgende dag gaan we alweer terug naar Auckland. We nemen de weg via de oostkant terug naar Auckland. Onderweg hebben we opnieuw fantastische uitzichten. Het gedeelte boven Auckland vinden wij ook bij verre het mooiste natuurgebied van het noordereiland. Eenmaal in Auckland checken we voor de laatste keer bij het hostel in en moeten we de auto terugbrengen naar de garage. Na 52 dagen moeten we dan afscheid nemen van ons huisje op wielen. We hebben veel meegemaakt met de auto (8.000 km), en de auto heeft ons niet in de steek gelaten. Het was dan ook erg emotioneel om de auto weer in te leveren. Nee niet echt, binnen 1 minuut werd die al weggereden en schoongemaakt. Toen we achteraf het contract nog eens doorkeken (wie doet dat nou vooraf?) zagen we dat we op wat wegen hadden gereden waar we eigenlijk niet mochten rijden, dat waren echter wel de mooiste plekken van Nieuw-Zeeland.

De laatste volle dag in Auckland hebben we nog even van de stad genoten en zijn we door parkjes naar de haven van de stad gelopen. Auckland is een echte zeilstad, het heeft een leuke en grote haven waar ook de boten van de America’s Cup liggen. De laatste avond in Auckland zijn we naar de bioscoop geweest en uit eten geweest in de haven. Er zijn genoeg leuke restaurantjes aan de haven, voor ons dan ook een ideale gelegenheid om hier van onze laatste avond in Nieuw-Zeeland te genieten.

De laatste dag moeten we ons in de ochtend en het begin van de middag nog even vermaken. Het vliegtuig vertrekt namelijk pas om 17:55. Het begon in de middag te regenen, wij hebben onze tijd dan ook voornamelijk in de Starbucks doorgebracht met een goed boek. Eenmaal op het vliegveld gaat de tijd supersnel. Daar gaan we dan na 2 maanden Nieuw-Zeeland weer terug naar het platte Nederland. Er komt een einde aan de jarenlange dromen over Nieuw-Zeeland. We stappen het grote Emirates A380 vliegtuig binnen en lopen langs de trap (die alleen door First- en business class passagiers gebruikt mag worden) naar onze stoelen. Na 3 uur vliegen komen we aan op Sydney Airport waar we na 2 uur wachten de vliegreis vervolgen naar Dubai. Na 14 uur komen we dan vermoeid aan op het vliegveld in Dubai. Het eten aan boord was echter super, maar na zoveel uur vliegen konden we even geen vliegtuigvoedsel meer zien. Op Dubai moeten we overstappen en na 3 uur mogen we boarden om door te vliegen naar Amsterdam. Maar ons ticket werd niet geaccepteerd. Wij krijgen geen groen lampje zoals de andere passagiers. Wij weten dan ook niet helemaal wat er aan de hand is. De stewardess print een nieuw ticket uit. Ja meneer en mevrouw, u bent opgewaardeerd tot business class. Zonder te klagen lopen we dan ook maar verder. Wij hoeven niet te wachten met boarden, wij mogen natuurlijk doorlopen. Als wij in het vliegtuig stappen bekijken de stewardessen onze tickets. Normaal kregen we iets van ‘’welcome aboard’’ te horen. Dit keer kregen we ‘’welcome Mr. Burgman en Mrs. De Graaf, u kunt de trap op en dan aan de rechterkant vindt u uw plaatsen’’. Daar gaan we dan, de trap op! We kijken onze ogen uit. 2 vermoeide studentjes nemen hun plek/ruimte/kamer in. Nou vermoeid? Door de adrenaline van de afgelopen 5 minuten zijn we totaal niet moe meer. Het lijkt opeens alsof we in een sprookje zijn beland. We gaan in onze stoel zitten en kijken de eerste minuten onze ogen uit. Ons kleine schermpje is vervangen door een groot LCD scherm. Daarnaast kregen we nog een Ipad en een klein schermpje tot ons beschikking. Al snel kwam de champagne aan. Het mag dan 8 uur ’s ochtends zijn, maar de champagne komt als geroepen!

Al snel kwam de steward weer langs en vroeg ons of we na het opstijgen willen ontbijten, en wat we willen drinken. Het enige drankje wat we konden bedenken was wijn. Als we in de lucht zitten werpen we nog even een blik op de Burj al Arab (7 sterren hotel) en de palmeilanden. Het ontbijt lieten we natuurlijk ook even doorkomen. Nou ik kan vertellen dat het ontbijt iets anders was dan het ontbijt dat we op de vorige vlucht hebben gehad. De scrambled eggs met een worstje waren vervangen door verse broodjes met fruitbakjes, yoghurt en een muffin. Het normale bestek van onze eerdere vluchten is opeens vervangen door zilverwerk. Nadat ons tafeltje is afgedekt heb ik een klein beetje last van het licht dat in mijn beeldscherm schijnt. Ik besluit dan om het raamluikje dicht te doen, maar ook dit is anders dan bij economy class. Normaal moet je bij economy class helemaal het luikje naar beneden doen, met je handen! Nu hoef ik alleen maar op een knopje te drukken en de luxaflex glijdt langzaam naar beneden. Bij de vorige vluchten kon ik niet slapen, nu had ik de mogelijkheid om mijn stoel helemaal plat te leggen. Ik vond het echter zonde van de tijd om te gaan slapen, dit zullen we namelijk niet vaak meer meemaken in ons leven. Tijdens de vlucht kunnen we nog even van de loungebar gebruikmaken dat achter in het vliegtuig staat. Het was erg gezellig in de lounge met de stewards en stewardessen. In de middag krijgen we nog een heerlijke lunch voorgeschoteld. Hierbij kan de zalm met kaviaar natuurlijk niet achterwege blijven. Na 7 uur vliegen komen we dan weer in Amsterdam aan. We hebben er nu een lange dag opzitten, maar we zitten door de laatste vlucht weer vol met energie. Het was een leuke onverwachte afsluiter van onze reis! Thank you Emirates!

Tja en daar zitten we dan weer in Nederland. Na jarenlang van deze reis gedroomd te hebben zit het er dan op. Nu moeten we een nieuwe droombestemming uitzoeken: Vietnam? Eerst maar lekker nagenieten van deze reis. De fotorolletjes zitten vol, en onze gedachten zitten nog volop bij Nieuw-Zeeland. Het was een fantastische vakantie! Ik kan het land aan iedere natuurliefhebber aanraden. De beste manier om het land te verkennen is met eigen vervoer, de auto brengt je naar de meest fantastische punten.

Ik hoop dat jullie de afgelopen tijd hebben meegenoten middels de blogs. Bedankt voor het lezen van de blogs en de leuke reacties die we hebben gehad. En voor de meeste, tot snel! Take care.

Groetjes,
Wilmar en José