We finished the Kepler Track!

Hallo allemaal welkom bij deel 3 van ons blog. We hebben de Kepler Track uitgelopen! We zijn moe maar voldaan!

Ik neem jullie eerst mee terug naar the Mount Cook, de hoogste berg van NZ. We sliepen heerlijk voor het eerst in een hostel (en ook op een matras) in een klein dorpje vlakbij de mt. Cook. We sliepen met 8 personen op een kamer, andere mogelijkheden waren er niet meer. Maar de locatie was prachtig!
Ze voorspellen voor morgen weer regen. 

Als we wakker worden zien we de donkere wolken verzamelen. We wilden nog een wandeling maken van 3 uur, maar besloten dit toch maar niet te doen. Iets verderop konden we een andere wandeling doen die maar een half uur duurde, deze wandeling liep naar een gletsjer. Althans, er was niet veel meer van de gletsjer over. Een groot zwart kanaal zonder ijs. Het ziet er best triest uit. 20 jaar geleden lag het ijs er nog volop. Opwarming van de aarde? 

We rijden de bergen uit langs Lake Pukaki. Voor ons zien we een strak blauwe lucht, achter ons alleen maar regen. Het is bizar hoe verschillend het weer kan zijn als je maar een halfuur rijdt. We rijden richting de Southern Pacific en komen door het plaatsje Oamaru. In eerste instantie zouden we hier niet stoppen. Maar we reden er doorheen en we vonden het een aparte stad. Alsof we 50 jaar terug in de tijd gingen. Het leek op een oud western stadje waar grote oude Chevrolets rondrijden. Alsof we op een filmset waren beland. 
We rijden door naar Dunedin. Een leuke stad met een Schots accent. We blijven 2 nachten. Opnieuw in een hostel (dus een matras!!!!). In de avond verkennen we nog even de stad. Het is vooral regenachtig in Dunedin, ook de dagen daarop bleef het regenen. 

De volgende dag staat Otago Peninsula in de planning, dit ligt ten oosten van Dunedin. Het is een soort uitsteeksel van het land. Er staat vandaag veel wind, en af en toe hebben we last van buien. Op Otago Peninsula wonen veel (zeldzame) dieren. Zo wonen hier ook Royal Albatrossen. Het is een bedreigd diersoort, en komt maar op 2 plekken in de wereld aan land. We bezoeken het visitor centrum en krijgen een rondleiding van een oud vrouwtje. 
Als we naar het broedgebied lopen staat daar een hut, vanuit die hut mag je de vogels bekijken. Nou lijken albatrossen niet heel bijzonder, maar het is toch wel even wat anders dan de huismus en de pimpelmees. De spanwijdte van de vleugels is wel meer dan 3 meter!! Dat is anderhalf keer mezelf! Ze kunnen 120 km per uur vliegen en wegen ongeveer 12 kilo. Het zijn aparte vogels om te zien. De albatrossen vliegen alleen als er veel wind staat, anders komen ze niet los van de grond. En laat er vandaag toevallig veel wind staan! We zien 9 albatrossen vliegen en 2 zitten te broeden. Om zoveel van die vogels tegelijk zien vliegen is zeldzaam. Hadden we toch geluk ondanks het slechte weer!  

Tot nu toe komen we heel (heel) veel Duitse toeristen tegen (so dont mention the war zou John Cleese zeggen), daarnaast zien we veel Aziaten. Dit is het enige volk wat geen gedag zegt tijdens wandelingen. Op the Kepler Track hebben was echter geen Aziaat te bekennen. 

We rijden verder naar Invercargill en komen langs mooie landschappen en watervallen. In de stad zelf is echter weinig te doen. Gelukkig kwamen we dan ook laat aan en gaan vroeg weer weg. Op naar Te Anau, de plek waar we de dag daarna onze tour gaan beginnen En het weer lacht ons tegemoet! Na de regen van de afgelopen dagen zien we een straalblauwe lucht. We rijden over de mooiste wegen richting Te Anau. Na even uit de natuur teruggetrokken te zijn voelt het goed om de natuur opnieuw te trotseren. In Te Anau doen we de laatste inkopen voor de Track, en in de avond pakken we onze tas in vanuit onze tas. Maar wat neem je mee op zo een track? Het kan daarboven koud worden, en het kan ook zomaar opeens regenen. Winterjas en regenkleding, check. Daarnaast moeten we genoeg eten voor 4 dagen meenemen, check (Veel chocola en muesli repen). Het enige wat we niet hoefden mee te nemen was een tent, een matras en een gasstelletje, deze waren aanwezig in de hutten waar we zouden verblijven. De backpacks zijn gepakt, en wegen ongeveer 15 kilo. We zijn er klaar voor! 

8.30 we springen op de water taxi die ons naar de overkant van het meer brengt. De fjorden zijn nog bedekt in de mist. Het is een schitterend gezicht. We gaan de boot af en hebben 20 meter strand voordat we de bomen ingaan. Het is begonnen, we zien een bordje die de weg wijst. En daar ga je dan door de jungle met ze tweeën, klimmen naar de eerste hut. Onderweg hoor je niks anders dan vogels. Het is ongeveer 1000 meter klimmen. We nemen een aantal pauzes en drinken veel. We worden af en toe ingehaald door wandelaars die de berg op en neer lopen in 1 dag (met een veel lichtere tas). Na ongeveer 3 uur komen we boven de boomgrens uit. Het uitzicht is geweldig. We lopen verder en komen na een uur bij de hut. We did it! Maar daar bleef het niet bij. We lieten de tas achter en wilde naar de top van de mt luxmore. In een t shirt en korte broek lopen we anderhalf uur naar de top. We lopen de sneeuw voorbij en kijken neer op de fjorden. Schitterend! En we hebben zo geboft met het weer, het is helder en we kunnen alles zien! Vandaag was de grootste klim, dus de zwaarste dag (dachten we). In 3 kwartier zijn we terug in de hut. In de avond was er een hoop gesnurk, maar we hebben oordopjes bij ons (well prepared!).

De volgende ochtend gaan we er vroeg uit. We willen de zonsopgang zien. Er valt 1 ding op, het is totaal helder. Iets wat zelden voorkomt in de ochtend in de fjorden. Geen mist te bekennen! We hebben opnieuw geluk en het beste uitzicht van de wereld. De tweede dag blijven we 4 uur op de toppen van de bergen die ons opnieuw langs de mt luxmore brengt. We hebben dat stuk inderdaad 2 keer gelopen, maar dachten de vorige dag dat we geen goed uitzicht in de ochtend zouden hebben. We hadden het mis, maar het uitzicht was de eerste dag toch beter. De tweede dag begon bewolkt maar klaarde na 2 uur op. We liepen over de toppen van de fjorden en zagen de route al ver voor ons uit liggen. Maar het was zwaar, het waren stijle toppen, naar boven en naar beneden. 4 uur lang hebben we met zware tassen op ons rug gezwoegd totdat we opnieuw de boomgrens zagen. We gaan dalen! Eindelijk lekker naar beneden denk je dan. Dat denk je ongeveer een half uur. Maar we moesten 2 uur dalen. We gingen steeds langzamer en keken uit naar de 2e hut. Het begon zelfs te regenen, maar we liepen tussen de bomen en hadden geen last van de regen. Na totaal 6 uur zagen we de hut. Schouders kapot. Lekker uitrusten, morgen dalen we verder. 

We worden wakker met pijn in de kuiten, heupen en schouders. Maar we gaan weer! We beginnen nog even met een klim en dalen vervolgens verder. Opnieuw een wandeling van 6 uur. We komen steeds lager en komen voorbij beekjes en rivieren. Het is een totaal ander bos dan de eerste dag. De landschappen zijn steeds zo verschillend. Het gaat goed en we lopen goed op schema. Tijdens de pauzes kwamen de vogels ons entertainen en sprongen op onze schoenen. In het tweede gedeelte van de wandeling kwamen de pijntjes en blaren. Het moest er een keer van komen. En dat op de makkelijkste dag. We liepen rustig verder naar het hutje. Ongeveer een uur voor aankomst zien we witte stranden en kijken we uit op lake Manapouri. We wilden niet te lang treuzelen en gingen verder. We horen eindelijk weer eens de wind en de zee, het was heerlijk. Toen we bij het hutje aankwamen zagen we dat deze op 50 meter afstand van het strand af lag. Dat hadden we niet verwacht! De rest van de middag hebben we dan ook heerlijk op het strand gelegen en genoten van de zon. Lekker even die slippers! 

De laatste dag! Het eten is uit de tas dus de tas zou lichter moeten zijn. Maar zo voelde het niet. Met pijn in onze voeten en heupen gaan we verder. Een korte wandeling van 2 uur naar de parkeerplaats. Nou dat konden we dan ook nog wel!  En we hebben het gehaald! We rijden terug naar Te Anau en zien dat het nog bewolkt is. We halen wat lekkere verse broodjes en brengen de gehuurde tassen zo snel mogelijk terug. Het zit erop! We hebben moeten doorzetten maar hebben de natuur in zijn puurste vorm gezien. José heeft 2 mooie blaren op haar hiel, en ik heb er 1 op me ringteen (Ik ken geen betere benaming). Het was het allemaal waard! Ik kan de wandeling alleen maar aanraden! 

We hebben erg geboft met het weer en hebben geen regenjas of winterjas nodig gehad (wat onze tas achteraf gezien onnodig zwaar maakte). Om 12 uur trokken de wolken weg boven de fjorden. De slippers konden opnieuw aan en we hebben genoten van de zon.  In de avond zijn we lekker uit eten gegaan en namen na 4 dagen een douche! Heerlijk! 

Morgen gaan we naar Milford, daar gaan we cruisen en Kayakken en blijven daar 3 nachten. We hopen dat het opnieuw goed weer wordt! 

De fotos zet ik er zo snel mogelijk op! Maar we moeten nu echt slapen en rusten. Goedemorgen Nederland!